Bolje da misle da imaš, nego da znaju da nemaš

Dobar dan!

Ne znam da li se vama ikada desilo da u nekim sasvim neobaveznim konverzacijama sa ljudima čujete tako neke priče koje vam se urežu u sećanje pa ih posle prepričavate kad god za to naiđe pogodna prilika. Meni jeste mnogo puta i postoji (barem) nekoliko priča koje sa radošću pričam jer znam da im je pouka vrlo interesantna, a pogotovo da do detalja opisuju razne stvari u životu. Danas, evo, odlučujem, da neke od tih priča (barem one kojih sam uspela da se prisetim ovih dana) prenesem i na blog, a one druge kojih se nisam setila ću vam ispričati kad za to dođe pogodna situacija. :)

1. Jednom prilikom sam otišla kod babe na ručak i tamo sam srela njenog druga koji je čest posetilac penzionerskih žurki. Ostao je rano bez žene, podigao decu, pa šta će čovek, red je da se i on zabavi. Ipak, objasnio mi je da čak ni na penzionerskim žurkama nije tako lako pronaći društvo. „Znaš, dete, na jednoj penzionerskoj zabavi odnos baba i deda je otprilike 100:5. I ti ćeš sad misliti da sam ja srećan što na mene ide otprilike 20 baba, ali ne znaš da su većina tih baba baš babe u pravom smislu – proširene vene, oronule, stare, kičma kriva, ma ne možeš ih očima gledati. Nekad, istina, pojavi se neka malo negovanija baba i ja tada obično pozovem na ples, malo popričam, da vidim šta se može očekivati... Međutim, niko nije naivan, pa one odmah krenu sa pitanjima tipa gde si radio, čime ti se bave deca, gde žive i sve tako kao kiša oko Kragujevca, a zanima ih samo jedno: Kolika ti je penzija? Tu ja, normalno, šta ću, nemam kud, pa slažem lepo da sam radio u Naftagasu, da su mi deca zbrinuta i zaposlena iako je jedan na birou a drugi se bori s propalim biznisom, da živim sam odvojeno od njih... I eto, ona je na kraju sva ponosna jer baš nju muva dobrostojeći deda, a ja sam ućario da plešem sa najboljom ribom. Tako da, dete moje, istinu uvek izbegni, istina se nigde ne ceni.“ 

2. Jednom u toku faksa svideo mi se neki dečko međutim posle tri četiri poruke bilo je jasno da je lik baš težak mamlaz. Ja sam u tom momentu, jasno, pala u klasični ženski očaj tipa „Svi su isti, nikad nikog neću naći, jadna ja“ i na tu temu, te sam otišla kod mog dobrog starog psihologa zvanog Duška (hahaha, eto i tebe u tekstu J ). Onda smo mi tako pričale i pričale (da napomenem samo da se ja više uopšte ne sećam ko je taj lik bio, ali žene ne bi bile žene da čak i najobičniju budalaštinu ne pretresaju satima) pa kad sam ja krenula sa standardnom kuknjavom i očekivanjem da mi ona kao starija i s malo više iskustva kaže nešto pametno ona je rekla ovako: „Znaš, Sandra, kroz život će ti proći gomila kojekakvih likova, ne samo muških nego uopšte. Ti ćeš misliti da su oni ovakvi ili onakvi, oni će dolaziti i odlaziti, a ti ćeš preko njih upoznavati sebe. Svaki put kada raskineš neku vezu, biće to zato što si otkrila nešto novo o sebi zbog čega ti osoba koju ostavljaš više ne odgovara. Na kraju, posle dosta vremena, konačno ćeš sebe poznavati dovoljno dobro da potpuno shvatiš šta želiš a šta ne želiš, kako od života tako od osobe koju imaš kraj sebe. Tada, kada konačno upoznaš sebe, naići će i onaj pravi.“ 

3. Ovo je priča o mojoj tetki koja godinama pati od strašnih migrena. Jednostavno, kad joj se desi, a desi se relativno često, ona padne u krevet i ne može nikuda po nekoliko dana. Kao i svaka normalna osoba, ona se više puta obraćala lekarima objašnjavajući probleme koje ima, radila analize, no problem je bio taj što analize nikada zapravo nisu ukazivale ni na jedan konkretan problem, te lekari (gle čuda!) nisu uspevali da odgonetnu o kom se uzroku radi pa normalno nisu znali ni šta treba da leče da bi je oslobodili od migrene. Jednom prilikom je tako, lutajući od jednog do drugog, moja tetka naišla na jednog vrlo raspoloženog lekara. Kada mu je objasnila čitavu svoju muku on joj je rekao ovako: „ Zbog čega se ti, ženo, zapravo nerviraš? Pa eto vidiš i sama da su ti rezultati dobri, znači sve je u redu, živa si i živećeš još. Boli te glava, istina, ali to je samo bol, izdržiš tih nekoliko dana koliko te bolji a posle si opet dobro. Ima stvari koje samo bolje, ali od njih se ne umire, zato se vrati kući i živi život!“

4. Od pre ravno 11 dana, ja više nisam student. Diplomirala sam konačno, a pošto radim već uveliko, sve što mi je ta diploma donela je otprilike da kad uveče ostanem duže u kancelariji ne moram da se žderem što nisam učila za ispite. Ipak, mnogo je ljudi koji završavaju fakultete u momentu kada još nisu našli pravi posao (pravi jednako ne berba malina, rad na benzinskoj, konobarisanje u kafiću ili deljenje letaka), a jedan od takvih pre dosta godina bio je i moj kolega s posla Serđo. Obzirom da je 8 godina stariji od mene, da već ima dobar broj godina radnog iskustva i da ga je isto već 100 puta smorilo on mi je proces diplomiranja objasnio na jedan vrlo slikovit način: „ Znaš, čitava ta priča oko diplomiranja, za one koji nisu još počeli da rade, samo je uvod u poslovni svet. Jer i na poslu je sve isto kao kada pišeš završni rad: Daju ti neki zadatak, ti se mučiš danima da ga odradiš kao svet, prevrneš sve moguće da nađeš informacije, uložiš vreme, trud, živce u sve to, a na kraju kad završiš i prezentuješ šta si uradio, ako za to uopšte bude prilike, shvatiš da to nikoga zapravo nikada i nije interesovalo. „

5. Ovo uopšte nije priča, ovo je životna filozofija jedne meni veoma bliske osobe. Ona glasi Bolje da misle da imaš, nego da znaju da nemaš. „Nemoj, znači, da zastaješ na ulici i kukaš nad problemima kad te neko pita kako si. Većina ljudi ti neće ili ne može pomoći, a većini te većine biće drago da čuju da ti nije dobro. Ti zato reci da si dobro i teraj dalje, svakako tvoje probleme niko sem tebe neće rešiti. Počnu li drugi shvatati da ti nije dobro iz ovog ili onog razloga, neće te više niko zarezivati ni za šta, a ovako kad veruju da nešto imaš i nešto možeš, mogu te ne voleti, ali će te bar donekle poštovati.“

Nadam se da su vas ovih 5 priča, ako ništa drugo, barem nasmejale, a ako su vas pritom i imalo dale na razmišljanje, onda sam još srećnija. Daleko od toga da mislim da su sve ove pouke primenljive na celokupan život, no složićete se da ima mnogo situacija u kojima one „rade posao“.

Ukoliko vas ovaj post podstakne na komentarisanje, zamolila bih vas da vaš komentar ostavite ispod samog teksta kako bi isti postao još konstruktivniji. J

Dobra vam nedelja!

In Italia davvero mangiano le rane? (aiutiamo i balcani a capire come si mangia in Italia)

Ciao!

Come voi in Italia già ben sapete, nei paesi balcanici si mangia molto diversamente da come si mangia in Italia. Per questo motivo la gente proveniente da questi paesi molto spesso ha delle idee sbagliate sull'alimentazione italiana. Il testo che trovate sotto ha lo scopo di aiutare la gente balcanica a togliere dei pregiudizi e iniziare a capire e godere il cibo italiano.

Essendo una persona serba che vive in Italia, spesso trovo difficile spiegare alla mia famiglia e gli amici che il cibo italiano non è come lo immaginano loro. Da noi la pasta non è per niente apprezzata – è considerata un piatto per i poveri, che è poco saporito, difficile da digerire e che fa ingrassare. Al contrario, in Italia non so mai come spiegare che a noi in Serbia piace mangiare le uova con bacon e bere la rakija alle 9 di mattina, che usiamo il grasso di maiale per friggere (e che lo riusiamo!) e che per mio padre e mio fratello un pranzo non è un vero pranzo se non contiene la carne. Per combattere almeno la prima parte del problema, dedico questo testo a tutti i balcani di questo mondo.

Partiamo dalla colazione. La colazione in Italia è (quasi) esclusivamente dolce. Di solito si tratta di una brioche, oppure di qualche biscotto accompagnato dal caffè. Ai supermercati italiani si possono trovare mille tipi di biscotti e gli italiani sono molto fieri della diversità di questa offerta perché così possono cambiare la colazione ogni settimana (come se non si potesse mettere il prosciutto nelle uova invece della pancetta :D ). Riguardo al caffè, l’Italia è il paradiso in terra. Il mio preferito è sempre il cappuccino in cui i camerieri disegnano le varie forme con il latte facendo diventare una tazza di caffè una meraviglia sia per gli occhi che per il gusto. Ci sono anche l’espresso, il macchiato, ecc – questi si trovano anche nei paesi balcani e li consociamo molto bene.

Caffè italiano

Passiamo ora al pranzo. Qua la storia ci è ben chiara – principalmente si mangia la pasta. Ovviamente, questa non è una regola esclusiva, si mangia anche il risotto, la verdura, oppure un piatto di pasta in combinazione con un piatto di carne o pesce, però più o meno potete immaginare che la pasta per gli italiani è come la zuppa per noi balcani. Capisco bene che la pasta non la apprezziate tantissimo, ma dovete capire che la pasta che fanno qua in Italia è davvero buona. Hanno mille tipi di pasta e più di mille tipi di sughi. Il sugo più comune è probabilmente il sugo al pomodoro che si prepara in un modo molto semplice – mettete qualche pomodoro in una padella, lasciate cuocere per 10-15 min e speziate a piacere. Altro sugo molto comune (e quello che a me ultimamente piace un sacco) è il sugo all’olio, aglio e peperoncino. Ci sono anche le altre ricette un po’ più complicate ( il ragù, la salsa carbonara, ma immagino che le conosciate già) ed esiste davvero tanta varietà. L’ingrediente indispensabile in ogni piatto di pasta italiana è il parmigiano grattuggiato. Lo potete trovare in ogni supermercato e cercate di averlo nel frigo sempre quando invitate le persone italiane a cena. La quantità di pasta che è considerata sufficiente per un piatto è 80g (se il piatto di pasta è seguito da un altro piatto, ad esempio, di carne o pesce) oppure qualche decina di grammi di più nel caso del piatto unico.

Come dicevo già, la pasta non è l’unica cosa che si mangia a pranzo in Italia, ma è probabilmente la cosa più comune. E credetemi, mangiare la pasta ha tanti pregi – ci vuole poco tempo per prepararla, ci sono tantissime ricette molto semplici, e, alla fine, la pasta fatta in modo italiano è semplicemente squisita. Una cosa molto positiva della pasta che trovate nei supermercati in Italia (a differenza di quella che troviamo in Serbia e probabilmente negli altri paesi balcanici) è il fatto che sul sacchetto c’è sempre scritto quanti minuti la pasta deve essere cotta dopo averla messa nell’acqua bollente. Un paio di volte in Serbia ho provato a fare qualche ricetta italiana usando la pasta comprata là, ma il problema è che il tempo della preparazione indicato sui nostri prodotti non è mai giusto – la pasta rimane dura e quando poi la cuoci qualche minuto di più, diventa scotta.

Parliamo ora della cena. Le caratteristiche principali della cena in Italia sono che si mangia relativamente tardi (per loro è assolutamente normale mangiare alle 9 di sera, ma capita che si mangia ancora più tardi, soprattutto quando hai gli ospiti o mangi fuori con degli amici), si mangia tanto (ad esempio, un’intera pizza o un piatto di pasta accompagnato con le altre cose) e molto spesso si mangia fuori. Diversamente da noi balcani che i ristoranti non li abbiamo visti nemmeno sulla cartolina (l’espressione letteralmente tradotta dal serbo), in Italia mangiare al ristorante è praticamente un’abitudine. Secondo me, il fatto che nei paesi balcanici non andiamo ai ristoranti è la conseguenza di due cose – della povertà per primo, ma anche del fatto che noi la dolce vita la immaginiamo in un modo molto diverso.

Come ben sappiamo, in Italia a cena si mangia spesso la pizza. Però, questa pizza è molto lontana dal vostro concetto di pizza, cari amici balcanici, perché voi la fate mettendo la metà del frigo sopra, mentre in Italia la pizza viene fatta dall’impasto sottilissimo su cui ci sono soltanto un paio di ingredienti. La pizza italiana più famosa, ad esempio, è la margherita – una pizza molto semplice che contiene solo il pomodoro, la mozzarella e il basilico e la quale è buonissima (nonostante voi non ci crediate). Un’altra pizza famosa è la marinara, fatta solo dal pomodoro, aglio, olio e origano. Ci sono anche gli altri tipi di pizza, ma quello che dovete sapere è che il modo in cui è fatta la pizza italiana la rende molto più leggera della classica pizza che facciamo noi della penisola Balcanica  e che essendo così una pizza italiana può essere mangiata solo da una persona a cena senza i problemi. Tenete anche in mente che il ketchup e la maionese in Italia non si aggiungono mai sulla pizza. Il ketchup è considerato un prodotto industriale poco salutare e non si usa quasi mai (il mio ragazzo, ad esempio, si arrabbia ogni volta quando lo compro) ma viene sostituito dal succo di pomodoro, mentre l’idea del maionese sulla pizza fa ridere agli italiani.

Pizza italiana vs pizza balcana

Come nel caso del pranzo, ci sono anche tantissime altre cose che si possono mangiare a cena in Italia, ma per la vostra educazione di base, credo che quello che ho scritto sopra sia più che sufficiente.

Alla fine, fatemi chiarire anche qualche altro dubbio sull’alimentazione italiana. Per primo, gli italiani non sono grassi nonostante mangino la pasta e la pizza. Il problema è che le idee balcaniche di pasta e pizza sono molto deviate per cui ci sembra che il cibo italiano sia molto più pesante di quanto è in realtà. Altra cosa poco chiara a noi balcani: sì, in Italia ci sono pochissimi piatti che si mangiano con il cucchiaio (qualche minestra qua e là, ma nulla troppo comune) e gli italiani comunque non hanno i problemi dell’apparato digerente (in Serbia, ad esempio, si crede che solo i piatti basati alla minestra fanno digerire e che chi non li mangia non riesce ad andare in bagno). Quindi, l’alimentazione italiana è molto più salutare di come pensiamo noi, è veloce da preparare e il cibo è veramente buono. La pizza che mangiamo nei paesi balcanici non è la vera pizza, ma è quello che l’abbiamo fatta diventare per farla piacere a noi. Per questo motivo vi chiedo di non parlare male della pizza italiana, visto che della stessa probabilmente non avete nessuna conoscenza. J

Alla fine, vi rispondo alla domanda del titolo. No, in Italia non si mangiano le rane. Anzi, gli Italiani rimangono sempre stupiti quando sentono che in Serbia li chiamiamo Žabari (traduzione: quelli che mangiano le rane), perché secondo loro i veri Žabari sono i francesi. E se i francesi davvero mangiano le rane o no, questo ce lo dovrà dire qualcun altro oppure ve lo dirò io se mai mi capita di vivere in Francia.

Da li Žabari stvarno jedu žabe?

Zdravo!

I ove nedelje, kao i većinom prethodnih, biram jednu nasumičnu temu. Mada, kad bolje razmislim, nasumičan možda i nije odgovarajući pridev u ovom slučaju, obzirom da je ovde gde trenutno živim hrana sve sem tamo neke leve teme. Pričamo, dakle, o tome šta se zaista jede u Italiji. 

Iako sam ja po pitanju hrane vrlo jednostavna osoba (nisam nikakav gurman i bukvalno mi je svejedno šta ću da jedem), shvatam sa godinama da su među stvarima koje najviše mrzim da objašnjavam sledeće:

U Srbiji:

• Zašto Italijani toliko jedu pastu (to je sirotinjsko jelo; garant su svi oni tamo debeli; to njihovo testo nema nikakvog ukusa; kakva je to ishrana bez „kašike“ itd)
• Da pica u Tangu u Bačkom Jarku nije bolja od one što su jeli kad su bili u Firenci
• Da postoje ljudi koji vole artičoke i bosiljak

U Italiji:

• Zašto moj tata i kad samo uzme da prezalogaji uspe da pojede pola table slanine jer eto
• Zašto mi u Srbiji pečemo u istoj masti više puta i zašto uopšte koristimo mast
• Zašto se u Srbiji jedu jaja sa slaninom za doručak

Pitanja kao što vidite ima na pretek, pa hajde da počnem da rešavam barem prvi deo problema (drugi ću ako krenem da prevodim tekstove na italijanski).

Doručak u Italiji je samo, jedino i isključivo sladak. Uglavnom je u pitanju omanji kroasan ili nekoliko biskvita u kombinaciji sa kafom. Biskvita u italijanskim supermarketima imate kakvih vam duša ište i Italijani su vrlo ponosni na raznolikost koja se nudi i kako svake nedelje mogu da menjaju doručak (kao da umesto slanine u jaja ne može da se stavi tipa luk ili šunka ili šta god...). Što se kafe tiče, tu su bez premca. Lično mi je omiljeni kapućino zato što konobari u mleku iscrtavaju divne oblike i ova kafa je savršenstvo i za gledati i za piti. Tu su još espreso, makijato itd – njih svi već poznajemo. 

Kafa u Italiji

Što se ručka tiče, vrlo je jasno - jede se pasta. Nije naravno pravilo, može to biti i rižoto, ili tanjir paste u kombinaciji s tanjirom mesa/krompira, no manje više možete zamisliti da je pasta za njih ono što su supe i čorbe za nas. Koliko god vi ne cenili testo, ipak, morate shvatiti da ga Italijani naprave tako da ono stvarno dobije na smislu. Imaju milion vrsta paste i više od milion vrsta preliva. Najrasprostranjeniji je verovatno onaj najjednostavniji – preliv od paradajza (salsa di pomodoro) koji se jednostavno pravi tako što ubacite sitne parčiće paradajza u tiganj, začinite po volji i ostavite 10-15 min da paradajz pusti sok. Drugi vrlo jednostavan recept koji mi je u poslednje vreme omiljeni je kada sa uljem pomešate ljutu papričicu i beli luk u začinu i time prelijete pastu. Tu su naravno i za nijansu komplikovanije stvari – kao što su bolonjeze sos, karbonara (za njih ste opet, verujem, čuli) i još milion varijacija na temu. Italijanska pasta je uvek prelivena sitno rendanim parmezanom koji se u kesicama kupuje u supermarketima i ne treba ne imati ga kod kuće ukoliko zovete Italijana na ručak. Količina paste koja se smatra dovoljnom za obrok jedne osobe je 80g ukoliko je ona praćena npr. mesom ili ribom, ili nešto više ako se jede sama.

Pasta sa komadićima paradajza i parmezanom

Kao što već rekoh, pasta nije jedina opcija za ručak (jedu se najnormalnije i meso, krompir, povrće, riža), ali je nekako najčešća. I verujte mi da ima mnogo smisla, jer prvo što je potrebno baš malo vremena za napraviti je, drugo što postoji toliko jednostavnih recepata da napravite dobru pastu, a treće jer je pasta kada je Italijani naprave zaista, ali zaista ukusna. Jedna velika vrlina kupovne paste u Italiji (što u Srbiji nažalost nije tako) je ta što na kesici uvek piše tačan broj minuta koliko je pastu potrebno kuvati od momenta kada je stavite u usoljenu ključalu vodu. Ja sam nekoliko puta pokušavala da napravim italijanske obroke sa srpskim kupovnim testom i dešavalo mi se da jednostavno ne znam kada treba da isključim vatru jer poštujući minutažu koja piše na kesici vidim da mi testo ostane živo, a opet nemam baš volju ni da prekuvam....

Pređimo sada na temu večere. Bitne karakteristike italijanske večere su da se jede relativno kasno (za njih je sasvim normalno da se večera oko 21h, ali nije isključeno ni da kad se skuplja neko društvo to bude i kasnije), zatim da se jede puno (cela pica je sasvim ok, ili tanjir testa u kombinaciji sa još nečim, itd.) kao i da se jako često jede po restoranima. Za razliku od nas u Srbiji koji restoran otprilike nismo videli ni na razglednici, u Italiji je to najnormalnija stvar na svetu (rekla bih da je to samo donekle odraz boljeg materijalnog stanja, jer mislim da mi Srbi i sa više para u džepu ne bismo počeli mnogo da praktikujemo odlaske u restorane, jer mi nekako imamo drukčije ideje o hedonizmu.....). Najobičnija vrsta večere u restoranu je naravno pica. Ta pica koja se služi u Italiji nikako nije ono što vi smatrate picom. Jer za vas pica bez pola frižidera na njoj nije pica, dok se u Italiji pica pravi od najtanjeg testa i sa samo nekoliko sastojaka. 

Najpoznatija italijanska pica je margerita koja se pravi od mocarela sira, paradajza i bosiljka i koja je apsolutno preukusna! Još jedna česta pica je marinara, na koju se stavljaju paradajz, beli luk, ulje i origano. Meni je ideja marinare jako dobra, no nikada se zapravo nisam osmelila da je naručim, prvenstveno zbog belog luka odgore. J Postoje još i razne druge vrste pice, no ono što bi trebalo da ste već shvatili jeste da koncept pice u Italiji nije isto što i koncept pice u Srbiji. Dakle, testo je jako tanko i odgore su samo nekoliko (smislenih) sastojaka a ne sve ono što vam padne na pamet. Picu napravljenu na italijanski način može pojesti jedna osoba za večeru jer je ona mnogo laganija od naše. Takođe, kečap i majonez ne postoje kao prelivi. Štaviše, kečap je u Italiji smatran „industrijskim smećem“ i skoro da se uopšte ne koristi (moj momak se ljuti kad ga ja kupim, mada sam i ja skoro pa skroz prestala da ga koristim) već je zamenjen sokom od paradajza, a ideja o majonezu na pici Italijane zasmejava.

Salsiccia e Friarielli 

Margherita (dole) & Calabrese (gore)

Kao i u slučaju ručka, pica nije jedina opcija za večeru, no za opšte obrazovanje o italijanskoj ishrani, verujem da sam vam već dala dovoljno podataka.

Za sve vas koji se pitate – Italijani uopšte nisu debeli iako jedu picu i pastu. Verovatno je to zato što su pica i pasta kakve se prave ovde mnogo drukčije od našeg pojma o njima. Takođe, izuzev par vrsta čorbi koje uopšte nisu rasprostranjene kao kod nas, ništa se ne jede kašikom i oni ipak uspevaju da vare ono što pojedu (i redovno obavljaju fiziološke potrebe, iako se dosta mojih tetaka pitalo kako je to moguće). Dakle, prava italijanska ishrana je mnogo zdravija nego što je mi zamišljamo, mnogo smislena, brza za spremanje i svedena po pitanju sastojaka. Ponavljam sada i ono što sam već rekla mnogima – pica koju jedemo u Srbiji je dobra, no to nije prava pica, to je ono u šta smo mi izvornu picu pretvorili da bi se svidela nama. Zato nemojte kuditi italijansku picu jer je vrlo moguće da o njoj nemate nikakvo predznanje. J

Na kraju, konačno i odgovor na pitanje iz naslova. Ne, Italijani ne jedu žabe. Zapravo, oni smatraju da je naša greška što ih zovemo žabarima, jer su oni pravi koji zaista jedu žabe u stvari Francuzi. Većina ljudi u Italiji nikada u životu nije probala žabe ili jeste na nekoj egzotičnoj destinaciji boga pitaj gde u svetu. A da li Francuzi stvarno jedu žabe, neka posvedoči neko drugi ili ću ja ako ikad budem živela u Francuskoj. 

Pismo Premijeru

Zdravo svima i dobra vam nedelja!

Danas, iskreno govoreći, nisam imala u planu da izađem sa novim postom (zbog obaveza u nedelji koja predstoji), no obzirom da je ovaj moj novopečeni hobi dobio baš dosta pohvala i da mi je nekoliko osoba reklo kako im moji tekstovi lepo „legnu“ uz nedeljnu kafu, odlučih da ipak nešto objavim.

Ovoga puta, ponovo, neće to biti klasičan tekst već objavljujem mejl koji sam pre dve i po godine poslala na adresu predsednika Vlade.

Naime, te 2014.godine, kao što sam u nekom od prethodnih postova pomenula, završavala sam master studije u Novom Sadu i negde pred kraj istih dobila sam mogućnost da upišem još jedan master (na drugačiju temu) u Italiji. Epilog priče mnogi već znate, uspela sam da odem i u Milanu živim od septembra 2014. godine, no koliko je patnje trebalo da to realizujem većina vas ne zna. Tako da, za sve one koji su nekada bili u situaciji da odu u inostranstvo, traže pomoć od bilo koga ili ne daj bože od države, evo tog famoznog mejla na koji, jasno vam je, nikada nisam dobila odgovor:

06.08.2014.

Postovani,

unapred se izvinjavam na oduzetom vremenu onome ko bude citao moj mejl.

Pisem vam sa idejom da prezentujem situaciju u kojoj se nalazim, ne toliko iz razloga sto trazim pomoc, vec da skrenem paznju na to sa kakvim se problemima mladi ljudi ove zemlje susrecu, i da vas,nadam se, podstaknem na resavanje  istih, kada i ako na njih dodje red.

Naime, student sam 5.godine Primenjene matematike na Prirodno-matematickom fakultetu u Novom Sadu, zavrsavam fakultet u roku i uskoro cu da odbranim master rad. U maju ove godine stiglo mi je obavestenje italijanskog univerziteta Universita' Cattolica del Sacro Cuore da mi je odobrena stipendija za jos jedne master studije na temu Bankarstva i Finansija. Stipendija koja mi je dodeljena pokriva polovinu skolarine, a posto sam smatrana za jednog od najboljih kandidata na internacionalnom nivou odobren mi je i smestaj u Milanu, gde se Univerzitet na kom cu studirati nalazi.

Stipendija koja mi je dodeljena je maksimum koji sam od tog Univerziteta mogla da dobijem,a kako ovu priliku za nastavak studija smatram neprocenjivom za dalji razvoj mnogih svojih kvaliteta, odlucila sam da u Italiju odem. Osnovna prepreka mi je naravno nedostatak novca za drugu polovinu skolarine i zivot u Milanu. Postoji mogucnost da dobijem 2 stipendije koje mi sve to mogu pokriti,medjutim kako cu o tome da li su mi odobrene znati tek kroz par meseci, potrebna mi je pocetna suma od recimo, 3 do 4 hiljade evra kako bih u Milanu mogla boraviti dok mi stipendije ne legnu na racun. Kako tu pocetnu sumu moja porodica nije u mogucnosti da obezbedi, moja je ideja bila da se obratim firmama, bankama, opstini Temerin iz koje sam, Pokrajinskim Sekretarijatima u Novom Sadu kako bih eventualno dobila neku donaciju koja bi mi pomogla. 

Poslala sam svoju molbu zajedno sa dokumentacijom o svojim dosadasnjim dostignucima i pozivnim pismom za Italiju na nebrojeno mnogo adresa, izmedju ostalog mnogim bankama koje posluju u nasoj zemlji, firmama poput NIS-a, Polimarka,Tarketta, Yuco hemije iz Backog Jarka (mesta gde zivim). Niko mi nije odgovorio potvrdno,a cak od mnogih nisam ni dobila odgovor.  Pokusala sam i da trazim donaciju u zamenu za da jednog dana postanem radnik firme koja mi pomogne, opet se obracala bankama, NIS-u i opet sam bez ikakvog pozitivnog odgovora. Pokrajinski Sekretarijati ne finansiraju pojedince,a gde i postoji neka mogucnost za donaciju, moj trenutni fakultet (PMF Novi Sad) treba da konkurise za mene a oni se izjasnjavaju kao nekvalifikovani da kazu koliko cu ja biti dobar kandidat u Italiji,iako zavrsavam master studije sa prosekom 9.70. 

Vrlo se cesto desi i da mi firme odgovore da ne finansiraju pojedince vec iskljucivo projekte i organizacije. Da ne bude zabune - meni je jasno da se finansira ono sto je u okvirima teritorije i interesa nase zemlje, ono sto bi pozitivno doprinelo njenom prosperitetu i razvoju, ali zar uostalom i ja nisam neko ko tom prosperitetu moze pomoci? Sigurna sam da najveci broj srpskih studenata koji odlaze na skolovanje u inostranstvo zaista zeli da se vrati u Srbiju cak i u zamenu da samo pristojno zivi od svog rada, ali sa stavom kojim nas ova zemlja ispraca, tesko da ce neko pozeleti da se vrati. Prva sam oduvek bila optimisticna vezano za buducnost ove zemlje, ali su me tolika odbijanja za banalnu sumu od 3,4 hiljade evra, za koju sam cak ponudila i protivuslugu navela da zapadnem u ocaj i osecam se kao socijalni slucaj,a ne kao mlada i uspesna osoba koja samo zeli da stekne jos znanja kako bi direktno sebi,a indirektno drzavi Srbiji jednog dana opstanak ucinila laksim. Dovedena sam do toga da pomislim da ako ikako uspem da odem odavde, nikada se necu vratiti. A apsolutno sam uverena da nisam jedina koja je dovedena do ovog stadijuma.

Verujem da znate koliko je slucajeva slicnih meni u ovoj zemlji i koliko ce nasa privreda  tek da trpi posledice ovog masovnog osipanja mladih i skolovanih ljudi. Zasto kompanije ne bi mogle da pomazu studente i da posle ubiraju plodove njihovog znanja zaposljavajuci ih po njihovom povratku iz inostranstva? Zar tako ne bismo bili svi zadovoljniji i zar ne bismo lakse i brze isli u pozitivnom smeru? Samo kada bi nas ova zemlja ispratila normalo i pozitivno, vecina nas bi se vratila i pomogla joj. Svako  ulaganje u nas studente vratilo bi  se troduplo - znanjem, radom i zalaganjem koje smo spremni da  ponudimo kako bismo Srbiji uzvratili pomoc koju nam je ponudila onda kad nam je najvise trebalo. Zato apelujem na promene, i da se kroz nekoliko godina neko u mojoj situaciji ima kome obratiti.

Na kraju svega, jos jednom se izvinjavam za oduzeto vreme,ali se nadam da ce ovaj mejl,iako verovatno jedan u nizu problema pojedinaca ove zemlje, podstaci na razmisljanje, a pogotovo na delovanje kako bi se pomenuti problemi iole resili.

S postovanjem,

Aleksandra Radanovic

Bilo kako bilo, ja se zaista ustručavam što od pljuvanja države, to od pljuvanja premijera. Jasno je da milion stvari treba da se menja, ali to iako tema mejla iznad, nije osnovna poruka današnjeg posta.  

Niko od nas nema ništa od sedenja i pljuvanja na sistem jer nam takav kakav je ne omogućava ništa sem golog preživljavanja. Ono što možemo da uradimo jeste da se borimo sami za sebe, te da iz ove kolektivne bede (ne samo imovinske) uspemo izaći što manje ozleđeni. Bitno je samo shvatiti šta je dobro za nas same, pa učiniti sve da to ostvarimo. Uvek se sećam kad je moj brat bio mali i trenirao fudbal da mu je tata stalno govorio

Drugi mogu biti talentovaniji od tebe, ali se niko ne može truditi više od tebe.

Prevedimo samo reč talentovaniji u sintagmu „rođeni u boljim vremenima, bogatijim porodicama ili sa više mogućnosti“ i sve je jasno.

Kako sam ja na kraju otišla u Italiju? Pa, skupili smo nešto para da mogu da odem i odmah sam tamo krenula s borbom. Dve stipendije koje sam pomenula gore u mejlu u prvoj godini nisam dobila iz nekoliko razloga, no počela sam da radim kao bebisiterka čim sam se doselila ovde pa sam tako s mukom provela prvu godinu, a u drugoj sam uspela da dobijem i stipendije i bolji posao, tako da me je tada, blago reći, bog konačno pogledao.

Za tri dana branim master rad, a posao imam već godinu i po dana. Stvari su, dakle, nemoguće samo ako čekamo na premijera da ih reši. Ne možda zato što on to nužno ne može, već što nas Srba ipak ima nekoliko miliona, pa treba dugo čekati na red. J

Sadržaji za Razbibrigu - Preporuke za Februar

Dobrodošli!

Današnji tekst je rezervisan za jednu malo drugačiju (i definitivno mnogo manje filozofsku) temu nego što je to bio slučaj u prethodnim postovima – pričaću vam o sadržajima koji su mi u poslednje vreme bili zanimljivi za gledanje/čitanje/provođenje slobodnog vremena u nadi da bi isti mogli zainteresovati i vas. Ovo će, dakle, biti prvi u nizu takozvanih „Preporuka“ postova u kojima ću pokušati da vam dam neke nove ideje (pod pretpostavkom da ono o čemu pričam već niste i sami otkrili) o tome kako možete popuniti svoje slobodno vreme.

Budući da vremenske prilike i dalje ne dozvoljavaju česte izlaske napolje, mahom smo prinuđeni, u istoj meri koliko i užasno naviknuti, da zabavu pronalazimo na Internetu.  Ipak, Internet ne mora nužno propagirati napredne tehnologije – na primer, u slučaju sajta Postcrossing (www.postcrossing.com) radi se o nečemu potpuno drugačijem. Ideja ovog web projekta je slanje razglednica; naime, ukoliko na njemu kreirate profil, otvara vam se mogućnost slanja i primanja razglednica u i iz najrazličitijih delova sveta. Kako sve ovo funkcioniše? Prilikom prve prijave na sajt treba da ostavite svoje ime i prezime kao i adresu na koju želite da primate poštu. Onda vam sistem automatski dodeli jednog korisnika (čiju adresu i osnovne podatke vidite) i vi treba da mu pošaljete razglednicu. U momentu kada primi vašu razglednicu, ovaj korisnik je registruje na sajtu, a potom vaša adresa biva data nekom trećem korisniku čiji zadatak postaje da razglednicu pošalje vama. Na taj način razglednice kruže svetom. Moj prvi zadatak, na primer, bio je da pošaljem razglednicu u Poljsku jednoj tinejdžerki koja ih je već poslala i primila ukupno 180! Ja sam za sada samo početnik, no radujem se svojoj budućoj pošti, obzirom da je ovakav način komunikacije skoro pa izumro, a vrlo je lep (i pomalo zaboravljen) osećaj kada pronađete nešto u poštanskom sandučetu, a da to nije račun ili reklamni sadržaj.

Budući da sam veliki obožavalac Youtube-a, o čemu ste donekle već mogli čitati u mom postu o modnim blogovima od pre par nedelja, na svom profilu imam jako puno sačuvanih kanala koji se bave najrazličitijim temama. Vrlo često kada nemam naročito volje da radim bilo šta drugo, ja gledam Youtube videe i ovo, mogu vam reći, može biti jedna dosta korisna razbibriga obzirom da zanimljivog sadržaja ima na pretek i da se uvek može čuti i otkriti nešto novo. Jedan interesantan kanal koji sam počela da pratim u poslednje vreme zove se WatchMojo (https://www.youtube.com/user/WatchMojo). Ovaj kanal sadrži preko 12.000 videa od kojih svaki video predstavlja po jednu listu Top 10 na bilo koju temu (primeri: Top 10 najgorih filmova devedesetih, Top 10 najneobičnijih venčanja ikada, Top 10 najslađih životinja, itd...). Svakoga dana objavi se po nekoliko ovakvih novih listi, a videi traju između 9 i 12 minuta. Vrlo je teško da vam bar neka od tema koje obrađuju nije inetersantna, zar ne?

Što se preporuka za serije tiče, ja u ovaj domen nisam naročito upućena, obzirom da nisam tip koji voli da ih gleda (i sa filmovima i televizijom generalno imam slične probleme), no serijal pod nazivom Planeta Zemlja (Planet Earth) koji sam nedavno krenula da gledam preporučila bih svakom. Radi se o dokumentarnom serijalu koji sadrži 11 epizoda od kojih je svaka osim prve (koja nosi naziv „Od pola do pola“) posvećena po jednom geografskom obliku odnosnu tipu staništa (planine, slatke vode, pustinje, ...). Za svako od njih po jedna pedesetominutna epizoda prikaže najzanimljivije životinjske oblike kojima su nastanjena, kao i najveće i najznačajnije svetske primere ovakvih reljefa. Serijal je izuzetno zanimljiv i svaka epizoda uči vas nečem novom – što iz geografije, što iz zoologije. Na linku http://www.imdb.com/title/tt0795176/ možete da pronađete osnovne informacije o ovoj seriji, a na Youtube-u ga možete i gledati (evo linka za prvu epizodu: https://www.youtube.com/watch?v=hc8EiCrhrto).

Još jedna zaboravljena aktivnost koja vam se ponovo može učiniti interesantnom (kao što je i meni) jeste bojenje. Da, to je ono što ste prestali da radite otprilike kad ste imali 8 godina, a što bi vam sada vrlo lako moglo pomoći da na trenutak smirite živce i ne razmišljate ni o čemu. U poslednje vreme mnoge velike knjižare snabdele su se takozvanim anti-stres bojankama; nisu dakle u pitanju klasične dečije, već bojanke za odrasle. One koje sam ja uspela da pronađem bile su sve na različite teme, a ja sam odabrala svoju omiljenu – Cveće. Sasvim vam je jasno da se radi o jednoj veoma jeftinoj a vrlo relaksirajućoj aktivnosti. Bojanka plus bojice, ne košta vas skoro ništa da pokušate.

Za kraj, jedna preporuka za čitanje. Radi se o uvek aktuelnom i jednom od meni omiljenih pisaca - Radoju Domanoviću. Ako se ne varam, čitali smo odlomak njegove pripovetke „Mrtvo more“ u osnovnoj školi, a potom „Vođu“ i „Dangu“ negde u srednjoj. Ukoliko ste čitanje ovih kratkih priča iz bilo kog razloga preskočili ili ih se ne sećate dobro, obavezno se na njih vratite. Pisane su krajem 19. i početkom 20. veka i predstavljaju očiglednu kritiku na tadašnju vlast, opšte shvatanje iste i generalni način življenja tadašnjih ljudi, no na skoro pa preslikan način sve što je u njima opisano važi i dan danas. Zbirku Domanovićevih priča uspela sam da pronađem na jednoj tezgi polovnih knjiga u blizini Futoške pijace pre par meseci (po ceni od možda 200 dinara), a verujem (tj. iskreno se nadam) da ga u ponudi imaju i svi naši relevantniji izdavači knjiga. Van gore pomenutih, jedna od meni najdražih pripovetki zove se „Razmišljanje jednog običnog srpskog vola“, a uspela sam da pronađem i Youtube link sa ovom pričom: https://www.youtube.com/watch?v=c_-AC3MRy6o&t=13s. Uživajte!

Eto, ovo su bili moji predlozi za kvalitetno popunjavanje slobodnog vremena. Volela bih da rubrika sa preporukama zaživi na blogu, no za to bih trebala čuti vaše reakcije.

Hvala na čitanju i komentarima.